Na Italië in 2010 en Spanje in 2014 wordt ook in 2018 de regerend wereldkampioen uitgeschakeld. Duitsland eindigt in haar poule laatste, achter Zuid-Korea, Mexico en Zweden. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Aanvallende structuur
Duitsland begon dit WK haar wedstrijden vanuit een 4-2-3-1 formatie. Door de aanvallende invulling die de Duitsers gaven aan dit systeem, leek het totaal niet meer op 4-2-3-1. In balbezit speelden de backs als buitenspelers en wisselden de drie aanvallende middenvelders constant van positie.
Door deze aanvallende invulling, waren de twee controleurs en de twee centrale verdedigers de enige veldspelers die “achter de bal” bleven spelen. Vaak liet Kroos zich uitzakken in de zone van de linksachter, terwijl de andere controleur zich in de as van het veld positioneerde.
Löw koos voor deze aanvallende speelstijl zodat de ploeg veel mensen in en rondom het strafschopgebied had. Duitsland probeerde dan ook vooral via de zijkanten aan te vallen, om zo via (lage) voorzetten de mensen in en rondom het strafschopgebied te kunnen bedienen. Een mooi voorbeeld hiervan was de 1-1 van Duitsland tegen Zweden, waarbij er vier spelers in het strafschopgebied klaar stonden om de voorzet binnen te schieten.
Deze speelstijl leidde ertoe dat Duitsland tot dusverre het meest aantal schoten loste per wedstrijd (24). Bovendien gaven de Duitsers het meest aantal KeyPasses tot nu toe (negentien per wedstrijd).
Toch kan achteraf gesteld worden dat deze speelstijl niet de juiste gebleken. Allereerst omdat de Duitsers vooral via de zijkant aanvielen. Hierdoor kwamen binnen deze manier van spelen vooral Kimmich, Plattenhardt en Hector aan de bal, in plaats van creatievelingen als Reus, Draxler of Özil.
Op de tweede plaats doordat, ondanks de aanvallende intenties van de Duitser, het rendement bijzonder teleurstellend was. Ondanks het grote aantal schoten en KeyPasses per wedstrijd, wisten de Duitsers maar twee keer te scoren. Uit de data omtrent Expected Goals wordt duidelijk waarom: alleen tegen Zuid-Korea wisten de Duitsers in kansrijke posities te komen. Tegen Mexico en Zweden schoot de ploeg vooral vanuit kansloze posities.
Achilleshiel
De achilleshiel van de Duitsers bleek dit toernooi de omschakeling van de aanval naar de verdediging te zijn. De tegendoelpunten tegen Mexico en Zweden vielen beide kort na balverlies van Duitsland. Bovendien kwamen de Duitsers in alle wedstrijden een aantal keer goed weg, doordat de tegenstanders niet goed omsprongen met de countermogelijkheden.
De ploeg was zo kwetsbaar in de omschakeling doordat de Duitsers constant veel spelers ‘voor de bal’ had. Als de bal dan verloren wordt, zullen de spelers die voor de bal staan vaak te laat zijn om de counter af te stoppen. Bovendien liet Kroos zich met regelmaat uitzakken aan de linkerkant, waardoor de andere controleur (Khedira, Rudy of Gündogan) alleen in de as van het veld kwam te staan.
De 0-1 van Mexico laat perfect zien wat er mis is met de Duitse organisatie. In afbeelding 7 is te zien dat Duitsland balbezit heeft op de helft van Mexico. Wanneer Thomas Müller de bal krijgt, kiest Sami Khedira ervoor om een loopactie in de diepte te maken. Doordat Kroos zich heeft laten uitzakken naar links, leidt deze loopactie ertoe dat er geen enkele Duitser meer in de as van het veld staat.
Müller kan niets anders dan de bal meegeven aan Khedira, die vervolgens balverlies leidt. Doordat Khedira weg is, kan Mexico door de as toeslaan. Moreno speelt de bal door de as van het veld naar Chicharito, die vervolgens kaatst op Guardado. Twee passes later krijgt Lozano de bal. De speler van PSV passeert Özil gemakkelijk, en schiet de bal vervolgens langs Neuer: 0-1.
Dit is een van de vele voorbeelden waarin Duitsland niet goed staat. Dat de tegenstanders hier niet meer gebruik van hebben gemaakt, is een wonder. De spelers leken in balbezit alleen maar te denken aan aanvallen, terwijl het ook van belang is om te denken aan de restverdediging. Wat als we nu balverlies leiden, kan de tegenstander dan gevaarlijk worden? Het antwoord was ‘ja’, maar de Duitsers stonden er niet bij stil.
Conclusie
Het WK in Rusland is uitgelopen op een ramp voor die Mannschaft. Het aanvallende strijdplan leidde niet tot het gewenste aantal kansen en doelpunten, terwijl de deur naar het eigen doel volledig werd opengezet.
Als Löw aan blijft als bondscoach, zal hij moeten gaan zoeken hoe hij de restverdediging beter kan verzorgen. Misschien moet Löw gebruik maken van een inverted fullback (zoals Guardiola vaak doet), in plaats van beide backs te laten spelen als buitenspelers. Of spelen met ‘punt naar achteren’ in plaats van met de ‘punt naar voren’.
Een ding is in ieder geval duidelijk, dit plan gaat niet de successen brengen die de Duitsers de afgelopen jaren gewend waren.
Noot: Genoemde data in dit artikel is afkomstig van Opta en verzameld via WhoScored.com.
Nog geen reacties
Geef je mening Cancel