(Oud)internationals die terugkeren uit het buitenland, is dit succesvol?

Robin van Persie keert terug bij Feyenoord en velen vragen zich af of dit verstandig is. We kennen allemaal het voorbeeld van Frank Rijkaard, die erg succesvol terugkeerde bij Ajax in 1994, of Dirk Kuijt, die Feyenoord kampioen maakte in 2017. Maar zijn er ook minder positieve voorbeelden, hoe ontwikkelt dit de laatste jaren en wat zijn de succesfactoren?

Ontwikkeling door de jaren heen

Als gekeken wordt naar de spelers die in 1992 international waren, komen we tot het onderstaande overzicht:

Hierbij vallen een aantal zaken op:

• Relatief jonge leeftijd bij terugkeer

Behalve Adri van Tiggelen en Jan Wouters keerde iedereen terug bij een leeftijd van 32 jaar of jonger.

• Lange periode nog actief

Op Bryan Roy na speelde iedereen nog minimaal 2 seizoenen. Stan Valckx en Peter van Vossen haalden de 5 seizoenen, Erwin Koeman zelfs 8.

• Presterend naar verwachting of boven verwachting

Alle spelers hebben nog waarde voor hun club, met als positieve uitschieters Ronald Koeman en Frank Rijkaard. Met Rijkaard als belangrijke schakel en mentor voor jonge spelers won Ajax de Champions League in 1995, Koeman had 2 sterke seizoenen bij Feyenoord na zijn terugkeer van FC Barcelona.
Voor 2002 komen we tot het volgende overzicht:

Vergeleken met 1992 is dit opvallend:

• Gemiddelde leeftijd bij terugkeer ligt bijna 2 jaar hoger

M.a.w.: spelers gaan langer door bij hun buitenlandse club, mede ook door de verslechterde positie van Nederlandse clubs t.o.v. de rest van Europa. Hierdoor ontstaat ook het volgende opvallende punt:

• Korte periode actief na terugkeer

Dit neemt drastisch af: van gem. 3,6 jaar naar 2,1 jaar. Geen enkele speler speelt meer dan 3 seizoenen door.

• Mindere gemiddelde prestatie

Ook veroorzaakt door het late terugkeren, zo zijn Patrick Kluivert en Michael Reiziger ‘op’ bij hun transfer naar PSV. Toch zijn er nog wel een flink aantal (redelijk) succesvol, zoals Giovanni van Bronckhorst, Phillip Cocu, Paul Bosvelt en Roy Makaay.
Kijken we vervolgens naar de internationals van 2012, zien we dat een aantal spelers nog actief is, dus het absolute aantal dat terugkeert is daardoor minder. Een aantal spelers dat al teruggekeerd is, is daarnaast ook nog actief:

Hierbij valt dit op:

• Clubs waar spelers van terugkeren zijn van een beduidend minder niveau

Waar bij de vorige overzichten spelers terugkeerden van Bayern München, FC Barcelona en AC Milan, zijn dat nu clubs als Sheffield Wednesday, Hertha BSC en Aston Villa. De oorzaak is het mindere niveau van onze internationals, maar ook het langere wachten met een terugkeer. Dit zien we ook terug bij de gemiddelde prestatie, die door Dirk Kuyt nog verbloemd wordt. Ook hier bleken een aantal spelers (Boulahrouz, Heitinga) ´op´ te zijn na hun terugkeer.

• Het aantal nog actieve jaren neemt verder af

Het lijkt erop dat spelers nog maar voor erg korte tijd terugkeren, op het moment dat de `financiële citroen` in het buitenland compleet uitgeknepen is. Zo gingen Kuyt en Van Persie eerst nog naar Turkije, alvorens terug te keren naar Feyenoord.

Conclusie

Het is dus duidelijk dat momenteel (oud)internationals pas terugkeren als hun carrière al een aantal jaar in een neerwaartse spiraal zit, mede door financiële motieven. Het aantal spelers dat nog echt toegevoegde waarde heeft is een stuk kleiner dan 20 jaar geleden.
De spelers die nog wel toegevoegde waarde hebben, zie de spelers die fysiek nog in orde zijn en qua leiderschap en voorbeeldfunctie (Koeman, Rijkaard, Kuyt, Cocu, Van Bronckhorst) nog meerwaarde hebben en op die manier een voortrekkers-rol kunnen vertolken.
Robin Van Persie heeft de naam niet altijd even goed om te kunnen gaan met een mogelijke bijrol, maar heeft ook de naam op en top prof te zijn, wat dan weer als voorbleedfunctie een succesfactor zou zijn. Het wordt daarom afwachten voor het succes van de terugkeer, welke van deze 2 eigenschappen de overhand gaat krijgen.