Hoe houden de beste verdedigende teams hun doel schoon? Dit is een vraag die wij ons laatst stelden. Tijd om daar eens dieper op in te duiken dus.
We kijken hier naar de best verdedigende teams van de Europese top-5 competities. Voor de duidelijkheid: het gaat hier om ‘expected tegengoals’ en niet om het daadwerkelijk aantal tegengoals.
Expected tegengoals geeft namelijk de waarde van de weggegeven kansen weer. Dit geeft een betrouwbaarder beeld dan simpelweg te kijken naar de tegengoals, omdat een streep van dertig meter of een blunderende keeper weinig zegt over de verdedigende kwaliteiten van een team.
*actueel tot 14 feb. 2020
Liverpool
De aanstaande kampioen van Engeland heeft met supertrio Salah, Firmino en Mane misschien wel de beste aanval van Europa. Toch blinkt het dit seizoen vooral verdedigend uit. Met slechts 15 tegendoelpunten verdedigt het vele malen beter dan achtervolgers Manchester City (29), Leicester City (26) en Chelsea (34).
De teams van Jürgen Klopp wekken wel eens de indruk overal op het veld tegenstanders af te jagen. Echter is dit, zeker in de Premier League, conditioneel onmogelijk. Daarnaast zou het fysieke ploegen die de lange bal hanteren hiermee onbedoeld in de kaart spelen.
Wel wil het tegenstanders zo ver mogelijk van het doel houden. Hiervoor is er een gecompliceerd pressingssyteem ingeslepen door Klopp.
Om het voor de spelers toch duidelijk te maken wanneer zij druk moeten zetten, maken The Reds gebruik van zogenaamde ‘pressingstriggers’: vooraf bepaalde momenten die de pressing in werking zetten. De twee meest voorkomende pressingstriggers zijn:
Pressingstrigger 1: tegenstander wordt aangespeeld met rug naar het doel
Wanneer een tegenstander de bal achterin laat rondgaan, wachten de spelers van Liverpool op het juiste moment om door te stappen. Hierin worden tegenstander soms opzettelijk vrijgelaten. Vaak is het een middenvelder die wordt aangespeeld met de rug naar het doel. Dit is het moment op te pressen.
Bij Bournemouth biedt middenvelder Philip Billing zich graag aan tussen de verdedigers om het spel te verdelen. Liverpool kiest er bewust niet voor hem direct vast te zetten. Hij wordt hier dan ook ingespeeld door de keeper.
Billing heeft de bal nog niet aangenomen of hij staat volledig ingesloten tussen vier spelers van Liverpool. Onder druk verspeelt hij de bal wat een gevaarlijke situatie oplevert.
Pressingtrigger 2: speler op de flank wordt aangespeeld
Een pressingstactiek die door meer teams gehanteerd wordt. Zodra de bal naar de flank gaat (vaak een back), duikt Liverpool direct op. Het zorgt dat de passlijnen naar voren zijn afgeschermd.
Weer wordt een vrije middenvelder (in dit geval Hojbjerg) niet opgepakt. Een pass op Hojbjerg zou hem echter in een onmogelijke situatie brengen, omdat hij zich tussen vijf tegenstanders bevindt.
Wanneer een opponent onder de druk van Liverpool weet uit te spelen, plooit het ver terug op eigen helft. De linies staan dan kort op elkaar en de as staat dicht.
Salah, Mane en Firmino verdedigen doen ook hun verdedigende werk, maar blijven loeren op een eventuele counter.
Atletico Madrid
Afgelopen zomer vertrokken dragende krachten als Godin, Rodri, Hernandez en Griezmann uit Madrid. Waar de kern van het succesvolle elftal vertrok, bleef trainer Diego Simeone. Bezig aan zijn negende seizoen verandert de coach aan zijn speelstijl vrijwel niets.
Zijn taak zit hem vooral in het integreren van aankopen als Felix, Trippier en Llorente in de speelstijl.
Het bekende beeld van Atletico Madrid: de vlakke 4-4-2. De twee spitsen spelen kort naast elkaar om de passlijn naar de ‘6’ af te schermen.
Gaat de bal naar de flank, kantelen de middenvelders door. Wat opvalt is dat het centrale duo altijd naast elkaar blijft spelen. Op momenten (zoals hierboven) dat een spits zich laat zakken in het middenveld stappen ze vrijwel nooit zelf door.
Dit zou namelijk beteken dat het achterin een op een zou komen te staan; iets wat Diego Simeone te allen tijde wil voorkomen. In plaats van doordekken coachen ze vaak een middenvelder terug.
Vaker dan vorig seizoen zet het tegenstanders hoog onder druk. Dit doet het dan vaak door met een ruit op het middenveld te spelen.
Hierin stapt een van de controlerende middenvelders door richting de ‘6’ van de tegenstander. De buitenste middenvelder knijpen richting de as.
Internazionale
Een nieuwe generatie trainers gooit voor bijna iedere wedstrijd het systeem en de speelstijl om en past zich constant aan aan de tegenstander.
Van Antonio Conte hoeven we dit niet te verwachten. Sinds zijn aanstelling bij Juventus in 2011 hanteert Conte bij zijn teams nagenoeg hetzelfde systeem. Het was dan ook geen verrassing dat Inter onder zijn leiding met vijf verdedigers ging spelen en in korte tijd verdedigend ontzettend gedisciplineerd werd.
Inter presst met een hoog blok, bestaande uit twee spitsen met daarachter drie middenvelders met de punt naar voren. Het midden wordt op deze manier compleet afgesloten.
Tegenstander die toch proberen aan te vallen door de as lopen zo in de val en kunnen een snelle tegenaanval verwachten.
Inter heeft op deze manier al meerdere keren gescoord dit seizoen.
Wie het midden dichtzet, laat automatisch ruimtes vrij op de flanken. De tegenstander van Inter proberen dan ook via deze flanken tot kansen te komen.
Zodra de bal naar de back gaat, dekt de linker- of rechterwingback helemaal door. De 5-mans-verdediging wordt er dan een van vier. De middenvelders kantelen door naar de balkant en de dichtstbijzijnde spits sluit ook bij. Zo creëert Inter op de flanken altijd overtallen rondom de bal.
Als de druk hoog is, heeft I Nerazzurri er ook geen probleem mee de bus te parkeren rondom de eigen zestien. De discipline blijft ook op deze momenten heilig.
De drie middelste verdedigers zorgen ervoor dat ze extreem compact staan. De afstand tussen hen moet beperkt blijven. Hierin verdedigen De Vrij en consorten ruimte-georienteerd, wat betekent dat de onderlinge afstanden belangrijker zijn dan het verdedigen van directe tegenstanders.
De backs staan ook vrij ver naar binnen om een steekpass tussen de verdedigers te voorkomen. De drie middenvelders houden ten alle druk op de bal blijft en controleren de ruimte rondom de zestien.
Paris Saint-Germain
Dat met spelers als Neymar, Mbappe, Di Maria, Icardi, Sarabia, Draxler en Cavani het aanvalspel het meest interessante aspect is van Paris Saint-Germain, is niet verrassend. Met een gemiddeld balbezit-percentage van maar liefst 64,5% kan PSG in de eigen competitie zich sowieso veel richten op de teamfunctie ‘aanvallen’.
Toch zullen de supervedetten uit Parijs ook moeten verdedigen. Om de bal toch weer zo snel mogelijk terug te winnen en tot snelle tegenaanvallen te komen, heeft Thomas Tuchel er een interessante pressingsmanier ingeslepen.
PSG zet tegenstanders onder druk vanuit een 4-4-2. Hierin wordt de verdedigende middenvelder van de tegenstander (in principe) vrijgelaten. Zodra de ‘6’ wordt ingespeeld stapt een van de twee binnenste middenvelders agressief door. Meestal is dit de taak van volleerd balafpakker Idrissa Gueye.
Vervolgens sluit de dichtstbijzijnde spits aan en komt de buitenste middenvelder er ook bij. Zo worden middenvelders uit het niets omringt door drie spelers, wat vaak tot riskant balverlies leidt.
Zo verovert het vaak ballen op de plekken waar het er echt toe doet. Een riskante, maar zeer ‘aanvallende’ manier van verdedigen.
Opvallend: Paris Saint-Germain kreeg dit seizoen pas een doelpunt tegen uit een standaardsituatie.
Zeker in fysiek sterke Franse competitie is dat knap.
Aangezien het fysiek ook vaak minder is dan tegenstanders, verdedigt het corners vanuit de zone. Hierin is de organisatie opgebouwd in een lijn van vijf (waarin de beste koppers in het midden staan), drie kleinere spelers daarvoor en twee spelers buiten de zestien.
Ondanks hun geringe lengte, zijn spelers als Veratti, Gueye en Bernat toch een meerwaarde bij deze cornertactiek. Zij proberen namelijk de inkomende spelers te blokken en ze zo bij de bal weg te houden.
Bayern Munchen
Vanzelfsprekend is het zeker niet te noemen gezien het afgelopen halfjaar, maar Bayern München is weer koploper van de Bundesliga. Het voelt de hete adem van RB Leipzig, Borussia Dortmund en zelfs Borrussia Monchengladbach nog wel in de nek.
Dat het de weg omhoog heeft teruggevonden, is niet voor de laatste plaats te danken aan interim-coach Hansi Flick. Sinds zijn ‘aanstelling’ is Bayern zeker verdedigend veel stabieler geworden.
Het is alleen niet zo dat Hansi Flick verdedigender is gaan spelen. Integendeel. Bayern valt vaak aan met 7/8 spelers en houdt in veel aanvallen alleen de centrale verdedigers achterin.
Het verschil wordt gemaakt in de discipline op momenten van balverlies. Het probeert de bal snel weer terug te winnen door tegenstanders met enorme overtallen onder druk te zetten.
Onderstaand moment is daar een goed voorbeeld van. Tegen Leipzig omsingelt Bayern München de tegenstander na balverlies volledig door te kantelen. Hiermee neemt het ontzettend veel risico, aangezien rappe aanvallers als Werner en Nkunku geregeld een op een staan met de kwetsbare Boateng. Toch leidt het vaker tot een balverovering dan gevaarlijke tegenstoten.
Ook hier heeft Bayern aangevallen met veel spelers. Het staat met maar liefst acht spelers voor of rondom de bal. De onzekerheid heeft onder Flick echter plaatsgemaakt voor lef. Op dit soort momenten durft het te pressen en probeert het de bal zo hoog mogelijk terug te winnen.
Nogmaals: een riskante, maar effectieve manier om de tegenstander ver van het eigen doel te houden.
Sinds enkele weken experimenteert Die Rekordmeister met een nieuwe pressingsmethode. Deze is vooral effectief tegen opponenten die spelen met de punt naar achter op het middenveld.
Anders dan voorgaande wedstrijden hoeft Lewandowski geen druk meer te zetten op centrale verdedigers. Zijn taak zit hem in het oppakken van de ‘6’ van de tegenstander. De belangrijkste rol is weggelegd voor de buitenspelers (in deze wedstrijd Coutinho en Gnabry).
Zij jagen om beurten vanuit de back de centrale verdedigers op. Het moment dat zij druk gaan zetten dekken de backs (op de foto Pavard) helemaal door. De aanvallende middenvelders van de tegenstander krijgen mandekking.
Thomas Müller heeft hierin een vrije rol kort achter Lewandowski. Afhankelijk van de situatie kan hij besluiten door te dekken of juist in te zakken. Vanaf deze positie kan hij zijn teamgenoten ook nog eens aansturen tijdens het druk zetten, iets wat hij geregeld doet.
Verdedigende mix
Voetbal wordt tactisch een steeds ingewikkelder spel en dat is niet voor de laatste plaats terug te zien in het verdedigen. Nieuwe pressingsmethoden, een mix tussen man- en zonedekking en vijfmans-defensies worden steeds meer toegepast.
Toch valt het op dat ook de eeuwenoude vlakke 4-4-2 nog steeds veel succes kan opleveren.
Nog geen reacties
Geef je mening Cancel